Gouden Dans geeft vleugels aan een oude droom Lies Bijl
Te laat?
Kent je dat? Zo’n plotseling besef: “Nu is het er echt te laat voor, de kans is echt verkeken”. Met dat wat weemoedige gevoel van een afgesloten hoofdstuk.
Zo verging het mij in ieder geval. Eigenlijk wil ik al jaren met andere vrouwen de prachtige bewegingsvormen van Tai Ji (Tai Chi) delen. Maar dan toegespitst op de behoeften van ons lijf. Want laten we wel wezen, deze oude bewegingsvorm komt voort uit de vechtkunst met het mannenlijf als norm.
Mannen en vrouwen zijn allebei mensen, maar wij zitten heus anders in elkaar.
- Ons vrouwenlijf maakt dat we andere bewegingsbehoeften hebben.
We maken in de loop van ons leven grote veranderingen ten gevolge van onze cyclus, menopauze of zwangerschap en bevalling. Soms komen daar operaties en bestraling bij. - Vrouwen hebben een andere plek in onze samenleving:
onze omgeving bemoeit zich dan ook al van jongs af met hoe meisjes en vrouwen mogen en horen te bewegen. Met als gevolg: een omslag van innerlijke oriëntatie op eigen welzijn naar de blik van buitenaf: “wat vinden anderen leuk, goed of mooi”.
Al die ervaringen laten hun sporen na in de vorm van spanningspatronen in lijf en leden. Ze maken ons onnodig vroeg stram, stijf en wiebel op de benen. Het kan anders, dat weet ik uit 40 jaar studie en ervaring: het vraagt wel speciale kennis en aandacht.
Wat zou het toch mooi zijn om deze rijkdom te delen met andere zilveren en gouden vrouwen. Samen bewegen tot we 100 worden of 101. Spelenderwijze weer soepeler en steviger op de voeten. De prachtige oude heilzame Chinese bewegingsvormen van binnenuit herontdekken. Gericht op het hervinden van de bewegingsvrijheid vanuit het loslaten van oude spanning.
Maar alleen al de digitale uitdaging bij het opstarten van zo’n avontuur bezorgde me nachtmerries.
Te laat dus. Of toch niet?
Graag deel ik met jullie mijn avontuur zoals beschreven in mijn bijdrage aan het prachtige Gouden Dans boek. Het is uit mijn hart gegrepen.
(aangepast uit “Gouden verhalen Stichting “De dans en beweging” Lies Bijl blz 62”)
Ik had het bericht gemist!
Maar deze dag ging ik een cappucino drinken met een lokale krant erbij. Diagonaal er doorheen lezend bleef mijn blik hangen bij een piepklein bericht: dans, Cubaanse muziek, les van een choreograaf, voorstelling, 65 plus.
Geen moment van twijfel.Diezelfde dag ging mijn aanmelding de deur uit. Dat was maar goed ook, want later bleek dat velen na mij buiten de boot vielen.
Wat maakte nu dat mijn hart een huppeltje maakte bij dit bericht?
Dat heeft alles te maken met een al jaren gekoesterde droom om Tai Ji en Qi Gong, prachtige Chinese bewegingsvormen, veel toegankelijker te maken. Want hoe mooi de bewegingen ook zijn, om het te leren moet je wel heel gemotiveerd zijn. De complexe bewegingen kunnen heel frustrerend zijn, en de herhalingen saai.
Tot mijn geluk had mijn eerste leraar Chung Liang Al Huang een hele andere benadering. Hij putte dan ook uit zijn rijke achtergrond : zowel Chinese traditionele bewegingsvormen als Westers Moderne dans en choreografie. Iedere les een bewegingsfeest van intens oefenen en vrij rond zwieren op muziek. Op zijn 85ste inspireert hij nog altijd mij en vele anderen: jong, oud, gehandicapt, dik en dun.
Maar ja, zo’n veelzijdig talent valt moeilijk te evenaren
Aan de andere kant: wat prachtig als je tot op hoge leeftijd nog heerlijk kan bewegen. De innerlijke schoonheid van je vrij voelen in je beweging, ondanks de nodige deukjes en belemmeringen met het klimmen der jaren.
Wat ook niet echt hielp: in de Nederlandse Tai Ji wereld werd vaak wat neergekeken op wat men een als een “frivole manier” van lesgeven zag. Toch bleef mijn droom en groeide. Ik begon zelf te experimenteren. Met altijd een beetje het gevoel van eenzaam roepende in de woestijn.
Nu begrijp ik het huppeltje in mijn hart
Wat een openbaring. In Nederland lopen professionele dansers en choreografen rond die serieus oefenen prima combineren met veel plezier. Die laten voelen dat je niet alleen jong en lenig hoeft te zijn, maar ook als oudere prachtig kan bewegen. Ook met rolstoel, spastisch, of een lamme arm. Met een expressie die met het stijgen der jaren alleen maar aan glans wint. Kortom: Gouden Dans
Hartelijkheid en respect
Wat mij in dit 4 maanden durende avontuur misschien wel het meest raakte: de hartelijkheid en het voelbare respect voor alle deelnemers. Dat ontbreekt zo vaak naar ouderen. In zo’n sfeer zie ik mijn mede dansenden opbloeien, bloei ik op. Wij hebben nu een “app groep van Gouden dansenden” die gewoon doorgaan, nieuwe wegen zoeken om door te dansen. Die elkaar zelfs in tijden van corona weten op te beuren. Gouden Dans en dansenden, jullie blijven mijn nieuwe inspiratie.
- Meer lezen over Stichting Gouden Dans: Gouden dans
Beweegcafé Apeldoorn
Ik ben nu 70 en ga ervoor: “frivole Tai Ji met zilveren en gouden vrouwen” .
Het geeft plezier, houdt onze botten stevig, de gewrichten soepel en blijft de zintuigen uitdagen. Alles wat je nodig hebt voor een beweeglijke oude dag liefst zonder valpartijen. Met prachtige feestelijke vormen waar je mee door kan gaan tot je honderd wordt of honderd en één. Dat houdt mij ook jong. Er liggen nog veel hobbels op de weg, maar mijn logo is klaar, de website groeit.
EN IN TIJDEN VAN CORONA
We dansen met elkaar en op afstand: ieder binnen haar eigen cirkel. Ontdek de kracht van zacht bewegen binnen een eigen cirkel van 3 m doorsnee.
Zie voor de lessen:
https://beweegcafe-apeldoorn.nl/waar-en-wanneer/